Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014





Ακόμα Σεπτέμβρης

Ο ίσκιος του Σεπτέμβρη
 τη μέρα κυνηγάει,
 ξεπλένει την αρμύρα η βροχή.
Ρημώνει η απώλεια τον τόπο της,
σαν τη φυγή ρουφάει
την ανάσα απ’ τη φωλιά της.
Άμα φωτίσει θα ‘ναι
η έλλειψη μεγάλη.
Νωπό το βάμμα του κενού
που το φευγιό χαράζει.
Απ’ το σκοτάδιζήτα
τον πόνο να σκεπάσει.
Η νύχτα επουλώνει τις πληγές.
Μόνο η ζωή, το θάνατο
μπορεί να αγνοήσει,
τη λύτρωση να στάξει
στο σημάδι που απομένει.
Τα σύννεφα κι αν πυκνωθούν
 πάλι ο παλιός πνοή θα δίνει
σε κάθε αναχώρηση που φτάνει.
Γιατί ζωή μονάχη της
θάνατος είναι.


                                                                                 κα. πα. 

2 σχόλια:

Κάμπια είπε...

Ξέρεις εγώ για αίματα και θανάτους στην ποίηση... εκ των ων ουκ άνευ..Πολύ μου άρεσε! Γεια κι από δω!

myxiesskepseis.blogspot.com είπε...

Σ' ευχαριστώ από καρδιάς και περιμένω τη συνέχεια από τις καταθέσεις της έμπνευσής σου!