Κυριακή 27 Ιουλίου 2014



ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Το καλοκαίρι έρχεται, όποτε μπορεί, σε διαφορετικές στιγμές για τον καθένα.  Όταν υπάρχει ευχέρεια τρυπώνει στη ζωή σου.  Μερικές φορές παρουσιάζεται νωρίς, από τον Μάη, κι άλλες καθυστερεί μέχρι τον Αύγουστο.  Κι ανάλογα με τις ανάγκες καθενός μπορεί ν αργήσει χρόνια.  Δεν είναι σταθερό όπως ο χειμώνας, που στέλνει αγκαζέ το χιόνι με την παγωνιά να κοκαλώσουν όση γη μούλιασε η φθινοπωρινή βροχή.  Ούτε μοιάζει στην άνοιξη, που μπορεί ν αργήσει λίγο, αλλά θα βιαστεί ν αναπληρώσει το χαμένο χρόνο μέχρι να μπουμπουκιάσουν τα βλαστάρια και θα παραμείνει όσο χρειαστεί για ν' αρχίσουν τα νερά να τρέχουν με κατεύθυνση τη θάλασσα.  Το καλοκαίρι μπορεί να φαίνεται αλλά να μην είναι.  Μπορεί να το νομίζεις εσύ,  όμως να μην το νιώθει εκείνο.  Να στέκεται χρονικά και ουσιαστικά να λείπει.  Γιατί καλοκαίρι δεν είναι μόνο τα τζιτζίκια, η ζέστη, ο ιδρώτας, τα ξερά χόρτα, τ αλώνια, η πνιγερή ανάσα του μεσημεριού.  Ούτε η καυτή άμμος και η ξερή αρμύρα στο δέρμα.  Καλοκαίρι είναι η συνειδητοποίηση της ωριμότητας, η ικανοποίηση και η πληρότητα πριν από την τελική ευθεία.  Είναι η εποχή που μπορείς ν αναθεωρήσεις στρατηγικές, να επουλώσεις τραύματα και ν ανασυγκροτήσεις ζωές. 

Κάποιοι –μπορεί πολλοί- αναπολούν την αγνότητα και τον ρομαντισμό της νεανικής τους ηλικίας χωρίς να παραδέχονται αδυναμίες και λάθη.  Όσα παρόν απάντησαν στη ζωή, τους φαίνονται καλά καμωμένα.  Και τώρα, νομίζουν πως βιώνουν το φθινόπωρο και δεν βλέπουν το δίχτυ του χειμώνα που πυκνώνει γύρω τους.  Δεν είναι γέροι, αλλά γεροί.  Ακόμα. Θεωρούν.
Άμα ξοδέψεις τη ζωή σου ολάκερη στο βόλεμα και βρίσκεσαι κάτω από την κουβέρτα του προστατευμένος –έχει αυτό το κακό η φύση- ξεχνάς τον πόνο που προκάλεσες κι αποποιείσαι οφειλές.  Δεν αδιαφορείς –νομίζεις- αλλά ξεχνάς επιλεκτικά ευθύνες πεπραγμένων γιατί δεν αντέχεις να μετρήσεις τις μέρες που απομένουν, τις στιγμές, τα δευτερόλεπτα.  Πέρα από τους θλιβερούς ρομαντισμούς, για σένα κάθε μετά φαντάζει ευκολότερο κι όσοι ακολουθούν πιο τυχεροί απ όσους προπορεύονται.  Πάντα.  
Όμως, ακόμα κι αν γεννιόσουν δύο και τρεις χιλιάδες χρόνια αργότερα και πάλι πίσω θα έψαχνες ασφάλεια και πιο νωρίς απ όλους θα γέμιζες τη σκέψη σου με όνειρα και φαντασία. 
Μικρέ μου μετανάστη της ζωής, που δεν ωρίμασες ποτέ.  
Καλό σου Καλοκαίρι. 


κα. πα. 

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014






Στον ποιητή

Τις φωνές τις καθάριες μην τις φοβάσαι.

Εμπιστεύσου τες ποιητή.

Εκείνες που πηγάζουν απ΄ το θάρρος,

που αφήνει ο λόγος πίσω σου

και τρέφονται από το αίμα της καρδιάς σου.

Είναι τα φύλλα τα νωπά απ΄ τα συναισθήματα,

που κούρνιαζαν στα σπλάχνα σου ως τώρα

και οι ανάσες απ΄ τις σκέψεις

που δεν έκανες ακόμα.  

Να το θυμάσαι ποιητή.


Καλό ταξίδι!


                                                 κα. πα.




Δευτέρα 7 Ιουλίου 2014



                                    Περίσσιος χρόνος

Όσος χρόνος μένει ανεκμετάλλευτος αρπάζεται από τις ανείπωτες σκέψεις για να υπάρξει. Εκεί στεριώνει καλύβια, μέχρι να σταθεί στα πόδια του, να γεμίσει με ελπίδες τις καρδιές των ανήμπορων και να στήσει παλάτια στα μυαλά των ελαφρόμυαλων.
Κι όσο ο άνθρωπος αναρριχάται κοινωνικά –άσχετα με το λόγο και τη διάρκεια της ύπαρξής του- τόσο βολεύεται στο να μην σκέπτεται. Κι όσο δεν σκέφτεται, άλλο τόσο μεγαλώνει ο περισσευούμενος χρόνος του. Θεριεύει, γίνεται φυτό σαρκοβόρο κι απλώνει πλοκάμια, διαμορφώνει συνειδήσεις αδιάφορες και προβληματικές και καταστρέφει υπαρκτές αξίες. Δεν φέρνει δύναμη η ασυνειδησία ούτε ευτυχία η παρακμή, μόνο, χώρο αφήνουν στην κατάρρευση που θα ακολουθήσει. Η συνειδητοποίηση έρχεται λίγο πριν από το τέλος, εκεί, στα χαρακώματα της απελπισίας πριν την αυλαία της κάθε απεγνωσμένης προσπάθειας.
Συγκεχυμένα συναισθήματα αναζητούν χώρο ύπαρξης. Τρυπώνουν στο πρόσφορο χώμα της αναποφασιστικότητας. Διασταυρώνονται, πλέκουν ρίζες και στήνουν στην επιφάνεια θέσεις παραλλαγής για να σώσουν υπολήψεις από τον ιό της κατακραυγής.
Μη μου μιλάς για αδυναμίες σωματικές. Οι ψυχικές είναι που τρίζουν συθέμελα το οικοδόμημα της ζωής σου. Μη με κοιτάς με το βλέμμα του αθώου παιδιού, που νομίζει πως με έπεισε. Βλέπω την πίσω πλευρά σου ν’ αντιστέκεται στην αθωότητα, που προβάλει η επιθυμία σου για λύτρωση. Δεν καταδικάζω εγώ τους ανθρώπους, αλλά οι πράξεις τους. Δεν κόβω εγώ τα πρόστιμα, αλλά ο ελεγκτής της ψυχής τους.  Παραμονεύει δικαίωση για την καταπίεση που του φορτώνουν κάθε φορά που αναπνέουν ελεύθερα μετά από την θηριωδία. Βγάλε τα φίλτρα από τους καθρέφτες σου. Ζήσε στην πραγματικότητα της καταστροφής που σκορπάς και βίωσε τις ανάγκες και τους πόνους που προκαλείς. Τότε θα καταλάβεις πόσο κοστίζουν οι επιβολές της αόρατης φατρίας που εξαπλώνεται διαβρωτικά.
Υποφέρουν τα χώματα κάτω από την στάχτη της κι ο καπνός της σκεπάζει κάθε ελπίδα ανάσας.    

                                           κα. πα.