Κυριακή 28 Ιανουαρίου 2018







Δεν ήθελα να ξαναγυρίσω στο θέμα αλλά ξεφύτρωσε μπροστά μου η γνωστή ιστορία· αυτή, ντε, με το τραπέζι.
Εγώ, στο βουνό ανέβηκα, μιας και η μέρα ήταν όμορφη. Είδα τον ήλιο, το πρωί, που υποσχόταν μεγαλύτερη διάρκεια, επιθύμησα το πράσινο και τον καθαρό αέρα, πήρα μπουφάν, γυαλιά, το καφεδάκι μου κι ανηφόρησα. Με τον Ορφέα, φυσικά. Εκεί, βρήκαμε κι άλλα σκυλάκια χαρούμενα, με τα αφεντικά τους. Συναντήσαμε πρόσωπα χαμογελαστά νέων ανθρώπων, που με τα παιδάκια τους συνέλλεγαν τα σκουπίδια τους για να τα πετάξουν στον κάδο. Είδαμε όλες τις ηλικίες, ακόμα και προσκόπους να καθαρίζουν τον τόπο από τα κλαδιά, που έσπασε ο αέρας την προηγούμενη εβδομάδα. Είναι αλήθεια ότι το απόλαυσα. Περπάτησα, χάρηκα τη φύση, τρέχοντας κάμποσες φορές πίσω από τον Ορφέα, και μάζεψα αρκετή βιταμίνη D, που από το πολύ το μέσα είχε φτάσει στον πάτο. Κι όταν ήρθε η ώρα της επιστροφής δεν ήθελα ν’ αφήσω πίσω μου τις χαρούμενες ψιλές φωνούλες των λυκόπουλων, που με τα πράσινα καπελάκια τους συμμετείχαν υπερήφανα στην κυριακάτικη εξόρμηση. Μέχρι κι ο Ορφέας είχε σταθεί και τους χάζευε· είδα κι έπαθα να του βάλω το λουρί και να πάρουμε το δρόμο του γυρισμού. Λίγο πριν φτάσουμε στην κατηφόρα άκουσα ένα διπλό «Ωχ!» και στη συνέχεια έναν διάλογο, που κάτι μου θύμιζε:
«Πρόσεχε ρε, θα σκοτωθείς.»
«Δεν φταίω εγώ, αυτό το χαζόδεντρο βρέθηκε μπροστά μου!»
Δεν γύρισα το κεφάλι μου πίσω. Μήπως φταίω εγώ;

 Ο Εκβαθέων Αναρωτηθείς








Τετάρτη 24 Ιανουαρίου 2018







Από το σπίτι στο Σύνταγμα πήγαινα με ταξί, πέντε στάσεις απόσταση, κι ούτε κατάλαβα πότε πρόλαβε να φουντώσει η συζήτηση.
«Για όλα στην Ελλάδα φταίει ένα τραπέζι» είπε ο ταξιτζής, με ιδιαίτερη σοβαρότητα,  στα μισά της διαδρομής και σάστισα.
«Τι εννοείτε με αυτό που λέτε;» ρώτησα μόλις συνήλθα.
«Δεν το λέω εγώ, μία μεγάλη ψυχολόγος το λέει».
«Δηλαδή;»
«Είναι απλό. Όταν το παιδί αρχίζει να περπατάει πιάνεται από το τραπέζι για να κάνει τα πρώτα βήματα. Φτάνοντας στη γωνία, χτυπάει το κεφάλι του στην κόχη του τραπεζιού και βάζει τα κλάματα. Η μάνα του αντί να το συμβουλέψει για τη απροσεξία του το παρηγορεί κοπανώντας το τραπέζι: ‘Να κακό τραπέζι που πόνεσες το παιδί μου. Μην κλαις αγάπη μου καλή’. Γι αυτό σας λέω: για όλα στην Ελλάδα φταίει ένα τραπέζι!»
Έτσι μου ήρθε να του πω ότι αυτή την ιστορία την έβγαλα από το κεφάλι μου, πριν από πολύ καιρό, για ν’ αποδείξω σ’ έναν άλλον ταξιτζή πως ο Έλληνας εξ απαλών ονύχων μαθαίνει να μη φταίει ποτέ. Όμως, δεν του το είπα, γιατί εγώ δεν είμαι ψυχολόγος. Από δω και πέρα θα πρέπει να προσέχω. Ποιος ξέρει τι άλλο θα γυρίσει να με βρει;

Ο Εκβαθέων Αναρωτηθείς 



Πέμπτη 4 Ιανουαρίου 2018




Άτιτλο

Ξερνάει η υποκρισία το φιλί της
πιο πριν κι απ’ του Ιούδα την ανάγκη.
Των ραγισμένων εκμαγείων οι ασπασμοί
μαζί με των Ερμών τις κεφαλές
της παρακμής το χώμα προσκυνάνε.
Όσο του Αλκιβιάδη οι κραυγές
θα προσποιούνται θείο έρωτα
και των ανθρώπων οι ψυχές
τις ψευδαισθήσεις θα καρφώνουν
στον τοίχο της ματαιότητας
δεν θα είναι ήρεμος
ο ύπνος των παιδιών.