Το δικό μου παραμύθι

Κλείνω τα μάτια στις πριγκίπισσες

κι αρμέγω τις κακίες των μαγισσών

απ’ των παιδιών τις μνήμες.

                                  Παρεξηγημένες  περιμένουν,                                 

μέσα απ’ τα χρόνια τη δικαίωση.

Κι οι άλλες οι αθώες

ξεδιάντροπα διεκδικούν αποδοχή.

Αχνή η γραμμή της θύμησης,

τις παιδικές μου πλάνες διαγράφει.

Βαθειά η κόψη της  πληγής με κλείνει

εκεί που η αλήθεια ενώνει

το μύθο με την πίστη.

Τι έμαθες απ τη ζωή; Ρωτάει.

Θάλασσα είναι που ξεπλένει λάθη.

Αναρτήθηκε απο την κα. πα.

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014