Αλέξανδρος

Γυναίκα αφέντρα εξουσιάζει την αυλή

του βασιλιά που από μακριά προστάζει.

Κερί είναι η ζωή, μικρό κρατάει λίγο.

Μήτε οι κάβοι κι οι τριχιές το χέρι σταματούνε.

Δεν τη φοβάται τη βροχή ο άνεμος

τη στέλνει να μυρωθούνε πάθη,

να ποτιστούνε στείρες αγκαλιές.

Από τα σκέλια ο καιρός τη μέρα την τραβάει

χαίτη ο πόθος πάλλεται σε νεαρό πουλάρι.

Κι όσο ζυγιάσουν οι θεοί ποιος είναι ο πιο γενναίος

σπαθί και χάρη και άλογο όλα μαζί παλεύουν.

Αγρίμια οι λέξεις γίνονται, καλπάζουν

πάνω σ’ αόρατη γραμμή που ωθεί το χέρι.

Για πίσω η για μπρος μοίρα ορίζει,

κι ο Δίας που γνωρίζει πως δουλεύει

ο φόβος στα παράλια της ζωής.

Λυγάει η μέρα μπρος το πάθος.

Τα σώματα αριθμούς αγγίζουν .

Ατίθασο το άλογο που σε βαρβάρους

πνίγει τον τρόμο των γενναίων.

Στο ανοιχτό γιοφύρι ο πόνος

δείχνει αυτούς που μένουν.

Ο χρόνος αθεράπευτα μικρός.

Να φτάσει ως τα ανείπωτα υποσχέθηκε

και να ζητήσει απ τη ζωή τα ίσα.

κα.πα.