Η άνοιξη αναστέλλεται επ’ αόριστον

Καραντίνα μέρα 7^η  (Παρασκευή 20.3.2020)

Ενώ εσύ κόλλησες στο σπίτι, οκτώ μουσεία προσφέρουν ψηφιακά tour, μια ουσία υπόσχεται να νικήσει τον ιό με την κορώνα, κάμποσοι κατασκευαστές ψηφίζουν για το αντισηπτικό που καθαρίζει, από τηλεοράσεως δίνονται εξαιρετικές πληροφορίες για την ανατροφοδότηση σε κωλόχαρτα, γενικεύεται η έκσταση από τις ασκήσεις τηλεπερσόνας στο απέναντι μπαλκόνι, της οποίας σημειωτέον μέχρι τώρα δεν ήξερες την ύπαρξη. Σ’ αυτό το αλισβερίσι της ελπίδας και των φοβικών ματαιώσεων, το διαμέρισμα των περιορισμένων τετραγωνικών γίνεται αγκαλιά, προστασία, αντισηπτική υπόσχεση.

Η αυτοσυντήρηση επεμβαίνει και σε πείθει ότι είναι καλύτερα ν’ ασχολείσαι με την έλλειψη των κωλόχαρτων παρά να τα βάζεις με τον εαυτό σου, που σε κράζει ότι δεν ξέρεις τι σου γίνεται και, επειδή δεν έχεις νοσήσει, δεν ενδιαφέρεσαι για τις κοινωνικές ανάγκες. Προλαβαίνεις λοιπόν να πεταχτείς μέχρι το κοντινότερο σουπερμάρκετ και, με ένα ανάλαφρο «μια ζωή την έχουμε», να καταθέσεις έναν μισθό, κουβαλώντας στο σπίτι κάθε τι ευχάριστα άχρηστο, που θα σου αποσπάσει για λίγο την προσοχή.

Κι εκεί που περνάς αδιάφορα μεν ικανοποιητικά δε επανέρχεται στο μυαλό σου κάθε μητρική απαγόρευση σε περίοδο καραντίνας μελέτης για εξαμηνιαίες εξετάσεις στο Γυμνάσιο. Τότε που οι μαθητές προετοιμάζονταν στα σπίτια τους κι ερήμωναν οι δρόμοι από νεανικές φωνές. Κι αν κάποιος είχε το θράσος να παρακινήσει επαναστάσεις έβγαινε η γειτόνισσα με την γυαλιστερή ρόμπα και τα μπικουτί και έβαζε μια φωνή στη μάνα σου να σε μαζέψει γιατί ενοχλούσες, λέει, τον γιο της που είχε προσόντα και όνειρα και μπορούσε να τα καταφέρει ενώ εσύ ήσουνα αχαΐρευτος σαν τον πατέρα σου, που δεν μπόρεσε να γίνει κάτι παραπάνω από εργάτης. Κι όσο η έρμη η μάνα σου σε τράβαγε από το γιακά εσύ έβαζες φιτιλιές πως την είχε προσβάλει η γειτόνισσα με το φακιόλι και πως ο πατέρας σου ήταν πιο κύριος από τον άντρα της γκιόσας, που δεν έχανε ευκαιρία να σας μειώνει οικογενειακώς.  

Η μάνα σου είχε ήδη κάνει τις συγκρίσεις και ήξερε τις διαφορές αλλά δεν τις ξεστόμιζε για να μην σε πληγώσει κι ας την θεωρούσες δειλή. Κι εσύ, που το αίμα σου έβραζε έβαζες όρους στους στόχους σου να ξεπεράσεις το μαμμόθρεφτο, που άντε να πέρναγε σε καμία φιλοσοφική και να κατάφερνε να μπει στην επετηρίδα του υπουργείου για δάσκαλος, αλλά για να τα βγάλει πέρα μέχρι να διοριστεί έκανε ιδιαίτερα στα παιδιά της γειτονιάς. Γιατί εσύ ήσουν και πιο έξυπνος και πιο μάγκας.   

Γιατί σταμάτησες να σκέφτεσαι; Γιατί δεν ενδιαφέρεσαι πια να σώσεις τον κόσμο; Γιατί κουράστηκες; Ευκαιρία να βάλεις τη ζωή σου σε νέα βάση κι όταν αρχίσεις ν’ αναρωτιέσαι ξανά, σκέψου όσους κινδυνεύουν εκεί έξω για να σε σώσουν αν χρειαστεί. Μέχρι τότε βρες κάτι να κάνεις, διάβασε, τραγούδα, άκου μουσική, αγάπησε αυτόν που σου χαμογελάει από το απέναντι μπαλκόνι, ωστόσο σκέψου. Κι αν δεν μπορείς τίποτα απ’ όλα αυτά μέτρα κωλόχαρτα· μάθε και το παιδί σου να το κάνει, όμως μείνε σπίτι. Ευκαιρία να τα βρεις με τον εαυτό σου.