Η άνοιξη αναστέλλεται επ’ αόριστον

Καραντίνα μέρα 3^η  (Δευτέρα 16.3.2020)

Πίσω στα παλιά τα δικά μας, εκείνα τα παιδικά, που κάποιοι βιώσαμε κλεισμένοι στις καμαρούλες μας, παλεύοντας με τις παιδικές αρρώστιες. Μαραζωμένοι πίσω από τα κουφωμένα πατζούρια ν’ αγναντεύουμε από τις χαραμάδες, οι πιο τυχεροί από μας, λίγη θάλασσα και ένα κομματάκι ουρανού.  

Από το παράθυρο τού τρίτου ορόφου τής απέναντι πολυκατοικίας η μοναξιά προβάλλεται μέσα σε κάδρο. Η γηραιά κυρία κοιτάζει τον δρόμο, σαν να περιμένει κάποιον. Ακίνητη, μέχρι να πέσει το σκοτάδι. Δεν μπορώ να διακρίνω αν τα μάτια της είναι κλειστά ή ανοιχτά. Ο καιρός έχει χαλάσει αλλά η μπαλκονόπορτα του δωματίου της παραμένει μισάνοιχτη. Αναρωτιέμαι ποιον να περιμένει με τέτοια υπομονή και αναστατώνομαι στη σκέψη ότι την βρήκε ο ύπνος ή ο θάνατος σ’ αυτή τη θέση. Την χαιρετάω με την ελπίδα να με δει. Σηκώνει τα μάτια της και το ανταποδίδει. Είναι και αυτό μία επικοινωνία, σκέφτομαι χαρούμενη που είναι ζωντανή.

Η ησυχία μάς τρυπάει τ’ αυτιά. Όλο το απόγευμα μόνο ένα μηχανάκι πέρασε. Ούτε ένα γαύγισμα, ούτε το ραδιόφωνο, που άκουγα χθες χωρίς να μπορώ να εντοπίσω το διαμέρισμα προέλευσής του. Αργεί να βραδιάσει όταν το περιμένεις για να τραβήξεις την κουρτίνα πίσω από το τζάμι και να πας για ύπνο.

Βγαίνω στο μπαλκόνι. Η γηραιά κυρία αφήνει το παράθυρο και προβάλει στην ανοιχτή μπαλκονόπορτα. «Σας έχω παρέα», μού λέει, «Όταν σας βλέπω νοιώθω ασφαλής». Την χαιρετάω με μια καληνύχτα και ευχές να ξημερώσουμε αύριο καλά.