Η άνοιξη αναστέλλεται επ’ αόριστον

Καραντίνα μέρα δεύτερη (Κυριακή 15.3.2020)

Ξύπνησα κατάκοπη μετά από ύπνο ανήσυχο. Με κυνηγούσε, λέει, ένας τεράστιος να μου πάρει τα φάρμακα και έτρεχα να μπω στην πόρτα του σπιτιού μου πριν με προλάβει. Το λαχάνιασμα έκανε αρκετή ώρα να καταλαγιάσει μέσα μου. Κατά βάθος δεν προλαβαίνω να κατανοήσω αυτό που συμβαίνει. Σαν να βρίσκομαι σε παράλληλο σύμπαν, σαν να περιμένω να ξυπνήσω από το όνειρο, που μου προκαλεί δύσπνοια. Τσιμπιέμαι σε κάθε νέα είδηση από το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση αλλά δεν αποφασίζω να τα κλείσω και τα δύο μην τυχόν και χάσω κάτι από την ενημέρωση. Η ζωή μου – όπως και τόσων άλλων γύρω μου – έχει έρθει τούμπα.

Χθες είδα τον κόσμο να κάθεται στην πλατεία και να πίνει τον καφέ του κουβεντιάζοντας αδιάφορα και άρχισα να φοβάμαι για το μυαλό μου. Εγώ το μόνο που κατάφερα ήταν να βγω μια φορά στο μπαλκόνι και να ψάξω τον ουρανό. Σήμερα, η χθεσινή ζέστη είχε κάνει στην άκρη και το βοριαδάκι καθάρισε την ασπρίλα της ατμόσφαιρας. Μπροστά μου ένα κομμάτι θάλασσας τόσο καθαρό που μπορούσα να βουτήξω μέσα του, έτσι όπως δέσποζε ανάμεσα σε δύο γωνίες πολυκατοικιών και γέμιζε τα μάτια μου. Θα μπορούσα ν’ ακολουθήσω τη συμβουλή του Μηλιόκα, να μπω σ’ ένα παπούτσι για να πάω βόλτα στο μπαρ του σαλονιού, αλλά πέρασαν πολλοί καιροί και το σαλόνι μου δεν έχει μπαρ – για να πω την αλήθεια ποτέ δεν είχε. Θα μου πεις τώρα μήπως χωράς σε ένα παπούτσι; Ούτε. Αλλά αν χρειαστεί τα καταφέρνω και τα δύο.

Ένα δωμάτιο η μικρή μας γειτονιά

και το μπαλκόνι σου μισάνοιχτο συρτάρι

Μου χαμογέλασες στου μπάνιου τη γωνιά  

σου τηλεφώνησα κι εγώ απ' το πατάρι    

(Μουσική, στίχοι: Γιάννης Μηλιόκας https://youtu.be/wfxpeiPcKpQ)