Η άνοιξη αναστέλλεται επ’ αόριστον

Καραντίνα μέρα 5^η  (Τετάρτη 18.3.2020)

Από τότε που σταμάτησε ο χρόνος οι μέρες σέρνονται. Σερνόμαστε κι εμείς. Σκεφτόμαστε «Έχω τόσα να κάνω και δεν κάνω τίποτα, ή μάλλον δεν κάνω όσα θα έκανα αν πράγματα ήταν διαφορετικά». Στην καλύτερη περίπτωση απλά υπάρχουμε. Τώρα όλα είναι αλλιώς. Η καθημερινότητά μας είναι εντελώς διαφορετική. Κανένας δεν βιάζεται, δεν πιέζει, ούτε πιέζεται. Λες και κάποιος τρίτος μάς κρίνει πάνω από τα κεφάλια μας, λες και ακολουθούμε σαν πιόνια της διαθέσεις του. Λες και θα δώσουμε λόγο αν παραβούμε τις εντολές του. Λες και μόλις λήξει ο συναγερμός θα δώσουμε γη και ύδωρ.

Η κατάσταση ρευστή, στην αρχή εκνευρίζεσαι, μετά απελπίζεσαι και στη συνέχεια το σκέφτεσαι από την αρχή. Δεν είναι εύκολο να έχεις τον εαυτό σου απέναντι όλο το εικοσιτετράωρο. Όχι όπως τα πρωινά τού κάποτε στον καθρέφτη, να πλένεσαι, να χτενίζεσαι και γενικώς να ετοιμάζεσαι να πας στη δουλειά σου. Εκεί η συνέχεια ήταν ν’ ανοίξεις την πόρτα και να βγεις στο δρόμο. Τώρα όλα είναι άγνωστα, εκεί έξω είναι ο φόβος. Παρότι περιορίζεσαι σ’ ένα σπίτι – πόσο μεγάλο μπορεί να είναι ένα σπίτι – ή, ακόμα χειρότερα, μόνο σε ένα δωμάτιο, επειδή οι συνθήκες είναι τέτοιες ή δεν έχεις άλλα περιθώρια. Τώρα είσαι ασταθής και μεταβλητός. Έχεις μπροστά σου έναν αγώνα, ένα μάθημα, μια δοκιμασία αντοχής.

Κι αν πεις κουβέντα θ’ ακούσεις: «Τί παραπονιέσαι; Άλλοι είναι στα χαρακώματα και άλλοι στον άλλο κόσμο κι εσύ παραπονιέσαι; Τώρα υπάρχει χρόνος να γιορτάσεις όλες τις γιορτές από την αρχή: Πάσχα, Δεκαπενταύγουστος, Χριστούγεννα, Απόκριες και πάλι Πάσχα. Με το να κλείνεις τα μάτια δεν περνάει ο χρόνος πιο γρήγορα».

Γιορτές, ζωές, αγάπες όλα συνήθειες. Κι εμείς γιατί παλεύουμε; Για να κρατήσουμε ζωντανές τις συνήθειες της ζωής μας ή για να ξεφύγουμε από αυτές. Μέχρι τώρα, οι θάνατοι από τις πανδημίες του παρελθόντος ήταν για μας μονάχα αριθμοί, όπως κι όλα τα πράγματα που είναι μικρότερα από τη δική μας θλίψη.

Όπως και να έχουν τα πράγματα μέσα μας, ας ευχηθούμε η θλίψη μα να σωθεί. Εκεί έξω υπάρχουν και οι άστεγοι, κάθε είδους και προέλευσης, που δεν έχουν τη δυνατότητα να ονειρεύονται πως όλα θα πάνε καλά.