Δεύτερη σειρά ανεπίδοτα γράμματα

Κο-Βιτ-ομολογίες 4

 

Κύριε Κο Βιτ κακή σας ημέρα.

Σήμερα είχε έναν καλό ήλιο σαν ελπίδα που συνεχίζεται. Δεν χρειάστηκε ν’ ανάψουμε κεριά για να ζεστάνουμε τις καρδιές μας. Έχει δίκιο ο παππούς μου όταν λέει πως όσο πιο πολλοί στενοχωριόμαστε για τον ίδιο λόγο τόσο μικραίνει η στεναχώρια μας. Τελικά, κάτω από την τρέλα του κρύβει μεγάλη σοφία. Εκτός αν αυτή η τρέλα είναι η ίδια η σοφία που θρέφει την αλήθεια του.

Μέσα στην οικογένεια είμαστε δεμένοι με τον τρόπο μας. Εντάξει, η γιαγιά ξεφεύγει που και που αλλά όταν συνέρχεται είναι μια χαρά. Στα δύσκολα αφήνουμε πίσω ό,τι απασχολεί τον καθένα προσωπικά και επιστρατεύουμε το κουράγιο μας για να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον. Τα αποτελέσματα θα φανούν στην πορεία, λέει η αδελφή μου όταν συνέρχεται από την έκσταση του βερνικιού που βάφει τα νύχια της και μαστουρώνουμε οικογενειακώς. Δεν μπορώ να καταλάβω την πολυχρωμία τους και φυσικά τη χρησιμότητά τους, με μέγεθος και σχήμα σαν εκείνα του αρπακτικού. Είχα πάντα την απορία πως καταφέρνει να σκουπίζεται στην τουαλέτα χωρίς να μαχαιρώνεται, όμως όταν τη ρώτησα τα έμπηξε στην καρωτίδα μου και είδα κι έπαθα για να της ξεφύγω. Από τότε, για να βρω μια άκρη άνοιγα την πόρτα της τουαλέτας χωρίς να χτυπάω. Εκείνη ούρλιαζε αλλά εγώ έβρισκα διάφορες δικαιολογίες και έλεγα πολλές συγνώμες. Ώσπου, μια μέρα έπεσα πάνω στη μάνα μου, την είδα ξεβράκωτη και έφαγα της χρονιάς μου. Έτσι το έκοψα.  

Γενικά, στην οικογένεια πορευόμαστε αισιόδοξοι και δημιουργικοί. Ο πατέρας κάνει προσπάθειες να ξεκολλήσει από το διαδίκτυο αλλά η χαρά δεν τον αφήνει. Μέχρι τώρα, έχει καταφέρει να συνδυάζει δουλειά και ευχαρίστηση. Τι άλλο θέλει ο άνθρωπος, λέει και ξαναλέει, παρά να μπορεί να επιλέγει τον χρόνο και τον τόπο που θα εργαστεί, τους πελάτες και τους συνεργάτες του. Θεωρεί σημαντικό να επιβλέπει την παραγωγή του από το σπίτι, ώστε δεν τον ενοχλεί να πηγαίνει καμιά φορά και στο γραφείο. Έχουν αρκετά κοινά με την αδελφή μου. Εκείνη επιλέγει χρώματα για τα νύχια της κι εκείνος χρωματιστά τραγούδια για τη ζωή του. Κάθε φορά που τραγουδάει τον ρωτάω αν είναι ευχαριστημένος με την κατάσταση που βιώνουμε. Εκείνος χαμογελώντας μου λέει πως όλα θα πάνε καλά και μου κλείνει το μάτι με νόημα. Εγώ όμως έχω ένα φόβο, πως ό,τι και να γίνει το κακό που ξορκίζουμε θα έρθει αργότερα. Όταν θα χαλαρώσουμε.

Τον τελευταίο καιρό έχω πάψει να περιμένω το καλύτερο. Κάποιες φορές, όταν η αλήθεια δεν είναι απαραίτητη, λέω ψέματα και στον εαυτό μου και στους άλλους. Ψέματα που στομώνουν τις εντάσεις και τον πόνο. Δεν το προγραμματίζω, αναβλύζει από μέσα μου εντελώς φυσικά, σαν άμυνα, σαν οφειλή σε όσους περιμένουν μια καλή είδηση. Αυτό έγινε και απόψε, όταν η αίσθηση του εφήμερου και του προσωρινού μπήκε μέσα στην καθημερινότητά μας με την αδιαθεσία του παππού. Τελικά, κρίση ήταν και πέρασε κι όταν ήρθε η ώρα ο πατέρας μας έστειλε όλους για ύπνο.

«Για να κάνουμε και λίγη οικονομία» είπε ανακουφισμένος που θα έβλεπε πολύχρωμα όνειρα.

Συνεχίζεται…