Δεύτερη σειρά ανεπίδοτα γράμματα

Κο-Βιτ-ομολογίες 2

 

Κύριε Κο Βιτ κακή σας ημέρα.

Να είστε σίγουρος ότι θα συνεχίζω να εύχομαι την απουσία σας και όταν δεν θα υπάρχετε. Μπορεί αυτό να το πείτε εμμονή και ίσως να έχετε δίκιο. Όμως, η ξαφνική παρουσία σας στη ζωή μου έχει επηρεάσει αρνητικά τα συναισθήματά μου και δεν μπορώ να τα αλλάξω· ούτε και θέλω. Αποφεύγω ν’ ακούω τις ειδήσεις από την τηλεόραση –πάντα θα έχω τον φόβο μήπως και μάθω καλά νέα για σας. Όταν ο παππούς μου σηκώνεται και δυναμώνει τη φωνή της συσκευής περιμένω να καθίσει πρώτα και μετά την χαμηλώνω από μακριά με το τηλεκοντρόλ που έχω κρύψει στην τσέπη μου. «Βγάλε το μπουφάν σου μέσα στο σπίτι, παιδάκι μου. Θα λιώσεις» φωνάζει η μάνα μου αλλά ο πατέρας μου, που έχει πάρει είδηση τι έχω μηχανευτεί, της λέει να με αφήσει ήσυχο να κάνω τη δουλειά μου. Εκείνη δεν καταλαβαίνει τι εννοεί αλλά δεν ρωτάει. Ίσως να νομίζει πως με απασχολεί από το διάβασμα.

Έχει σαλτάρει ο καημένος ο παππούς γιατί νομίζει πως χάλασε πάλι το ηχείο της τηλεόρασης. Ο μπαμπάς μου του είπε πως δεν έχουμε άλλα λεφτά για να την φτιάξουμε πάλι –δικός του μπαμπάς είναι, ας κάνει ό,τι θέλει. Αυτά είναι μαθήματα ζωής κι εγώ τα κρατάω γι’ αργότερα, όταν θα γεράσει κι εκείνος και δεν θα ακούει. Αν μας είχε πάρει είδηση η μάνα μου θα μας είχε χειροτονήσει και τους δύο, γιατί τον αγαπάει τον παππού. Βλέπετε, κύριε Κο Βιτ, εκείνη δεν γνώρισε τον δικό της πατέρα και έχει υιοθετήσει τον πεθερό της. Γι’ αυτό τον προσέχει σαν τα μάτια της. Μην τον περιλάβετε και του αλλάξετε τα πετρέλαια. Είναι κρίμα και γι’ αυτόν και για εκείνη αλλά και για τον πατέρα μου, που είναι και γιος του.

Μην αναρωτιέστε για μένα. Φυσικά και τον αγαπάω τον παππού μου κι ας μου κάνει δύσκολη τη ζωή. Να φανταστείτε ότι μας έχει βάλει τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι. Με ζορίζει τόσο να φοράω τη μάσκα μου, να πλένω συνέχεια τα χέρια μου και να βάζω κάθε λίγο και λιγάκι αντισηπτικό. Το δέρμα μου  έχει ανοίξει από τα χημικά και έχει κάνει πληγές. Πλαστικά γάντια δεν μπορώ να φορέσω γιατί με πιάνει φαγούρα. Αν δεν φοβόμουν μήπως με γραπώσετε και σας μεταδίδω από καρέκλα σε καρέκλα και από πόμολο σε πόμολο θα σας είχα γραμμένο με καλλιτεχνικά γράμματα, κύριε Κο Βιτ μου. Αλλά βλέπετε αγαπάω τους δικούς μου παρότι μου αρέσει –τι μου αρέσει; τρελαίνομαι, με την καλή πάντα έννοια– να παίζω μαζί τους κοροϊδεύοντας τους φόβους και τις αδυναμίες τους. Δεν θέλω να αρπάξω καμία άκρη σας, που λέει και η γιαγιά μου, να τους κολλήσω και να τους στείλω στον αγύριστο.

Αυτά εσείς, βέβαια, ούτε τα καταλαβαίνετε ούτε σας απασχολούν. Όμως που θα μου πάτε. Δεν θα ξεφύγετε από μένα. Σας έχω βάλει κι εγώ στο μάτι.

 

Συνεχίζεται…