Από το σπίτι στο Σύνταγμα πήγαινα με ταξί, πέντε στάσεις απόσταση, κι ούτε κατάλαβα πότε πρόλαβε να φουντώσει η συζήτηση.

«Για όλα στην Ελλάδα φταίει ένα τραπέζι» είπε ο ταξιτζής, με ιδιαίτερη σοβαρότητα,  στα μισά της διαδρομής και σάστισα.

«Τι εννοείτε με αυτό που λέτε;» ρώτησα μόλις συνήλθα.

«Δεν το λέω εγώ, μία μεγάλη ψυχολόγος το λέει».

«Δηλαδή;»

«Είναι απλό. Όταν το παιδί αρχίζει να περπατάει πιάνεται από το τραπέζι για να κάνει τα πρώτα βήματα. Φτάνοντας στη γωνία, χτυπάει το κεφάλι του στην κόχη του τραπεζιού και βάζει τα κλάματα. Η μάνα του αντί να το συμβουλέψει για τη απροσεξία του το παρηγορεί κοπανώντας το τραπέζι: ‘Να κακό τραπέζι που πόνεσες το παιδί μου. Μην κλαις αγάπη μου καλή’. Γι αυτό σας λέω: για όλα στην Ελλάδα φταίει ένα τραπέζι!»

Έτσι μου ήρθε να του πω ότι αυτή την ιστορία την έβγαλα από το κεφάλι μου, πριν από πολύ καιρό, για ν’ αποδείξω σ’ έναν άλλον ταξιτζή πως ο Έλληνας εξ απαλών ονύχων μαθαίνει να μη φταίει ποτέ. Όμως, δεν του το είπα, γιατί εγώ δεν είμαι ψυχολόγος. Από δω και πέρα θα πρέπει να προσέχω. Ποιος ξέρει τι άλλο θα γυρίσει να με βρει;

Ο Εκβαθέων Αναρωτηθείς