Δεύτερη σειρά ανεπίδοτα γράμματα

Κο-Βιτ-ομολογίες 7

  

Κύριε Κο Βιτ κακή σας ημέρα.

Λειτουργήσατε σαν εκκεντρικός αρχάριος, λέει ο παππούς. Μας κλείσατε στα σπίτια δημιουργώντας αδιέξοδα, που δεν είχαμε καν υποψιαστεί, και μας αναγκάσατε να βρούμε διεξόδους, που δεν φανταζόσαστε. Η ζωή μας άλλαξε ξαφνικά και απροσδιόριστα. Εκεί που δεν προλαβαίναμε ν’ ανταλλάξουμε δυο γνώμες ξαφνικά βρεθήκαμε να έχουμε άφθονο χρόνο. Άσχετο αν δεν ξέραμε από την αρχή πως να τον διαχειριστούμε. Επιπλέον, δεν ήταν εύκολο αυτό αφού για να τον αξιοποιήσουμε έπρεπε πρώτα να τον προγραμματίσουμε. Εκεί που ζούσαμε ο καθένας για τον εαυτό του έπρεπε να γράψουμε την ίδια ιστορία μαζί με όλον τον κόσμο. Κύριε Κο Βιτ να το ξέρετε: Όσα μας επιβάλλετε μας κάνουν να θέλουμε, όλο και περισσότερο, να ξεφύγουμε από τη δική σας πραγματικότητα. Γι’ αυτό δεν είμαστε χαλαροί αλλά βρισκόμαστε συνέχεια σε εγρήγορση.

Αυτά, φυσικά, μου τα είπε ο παππούς μου και δεν μπορώ να πω ότι τα καταλαβαίνω όλα. Για μία εβδομάδα, αφότου γύρισε από το νοσοκομείο ήταν άλλος άνθρωπος. Δεν μιλούσε δεν συμμετείχε, δεν υπήρχε. Βρε, τι τον αγκάλιαζα, τι τον φιλούσα, χαμπάρι δεν έπαιρνε, άχυρο στο χωράφι πριν το κάψιμο. Την πρώτη μέρα της επόμενης εβδομάδας, την ώρα που έλειπαν όλοι για κάποιες εξωτερικές δουλειές και με είχαν αφήσει να τον φυλάω, κλείδωσε από μέσα την εξώπορτα και με κάλεσε για σύσκεψη στο δωμάτιό του.

Δεν χάρηκα απλά, παλάβωσα από τη χαρά μου. Πρώτα απ’ όλα μου έδωσε μία μεγάλη υπόσχεση: Στο εξής δεν θα μιλούσε σε κανέναν άλλον παρά μόνο σε μένα. Ο ενθουσιασμός μου χτύπησε το νταβάνι. Τώρα όλοι θα είχαν την ανάγκη μου. Όμως έπρεπε να συνεννοούμαστε και ο μόνος τρόπος για να μην μας καταλαβαίνουν ήταν να επινοήσουμε μια δική μας γλώσσα. Εκείνη τη μέρα ο παππούς με εκπαίδευσε στη γλώσσα των δακτύλων. Σχηματίζαμε γράμματα με τα δάκτυλά μας και με αυτά στήναμε λέξεις και προτάσεις. Ήταν αργή η διαδικασία στην αρχή αλλά εκπαιδευτήκαμε γρήγορα και κάποιες φορές παραλείπαμε τις τελικές συλλαβές, κερδίζοντας χρόνο. Δύο δείκτες παράλληλα και ο μέσος να ακουμπάει κάθετα τον απέναντι δείκτη σχημάτιζε το γράμμα «Η», ένωση δείκτη με αντίχειρα κυκλικά έφτιαχνε το γράμμα «Ο». Στην πορεία η ταχύτητα έκανε τον μπαμπά «Μπα», τη μαμά «ΜΑ», τη γιαγιά «Για» και την αδελφή μου «Βου», από το Βούλα, τις βαφές ή το βούρλο. Εγώ προτιμούσα το τελευταίο αλλά ο παππούς είχε άλλη άποψη. Τέλος πάντων, δεν θα χάλαγε η καρδιά μας από μια λεπτομέρεια. Σημασία είχε πως μόνο εμένα εμπιστευόταν ο παππούς.

Πρώτα απ’ όλα αλλάξαμε τις μάσκες μας με πολύχρωμες και χαρούμενες, που φτιάχνουν τη διάθεση.

 Συνεχίζεται…