Συναίνεση

Όσο κι αν σύρω το ποδάρι

είναι κουτσό δεν σε προφταίνω  

θολή αρπάζεσαι από κρύους τοίχους,

χαράζοντας γραμμές σε μαύρη οθόνη.

Φύτρα γερή η δύναμή σου,

πάνω σε  χέρια που αγγίξαν

της μήτρας σου τα μαλακά σκοτάδια,

φιλοδοξεί ζωή να σου γυρίσουν

Εσύ, συναίνεση θα δίνεις

σε μάτια ανάξια να σε πείσουν

πως δεν θ’ αποκοπεί ο ομφάλιος λώρος,

που σας κρατάει ζεστούς μέσα στο χρόνο

κι εγώ λειψός, Ήφαιστος, μόνος

με σίδερο σβηστό ξορκίζω

αέρα και βροχή, που συναινούνε  

στον ενταφιασμό της Περσεφόνης