απώλειες

δένουν τα μάτια σου κλωστές

ακούσιας φυγής

κι ανάμεσά τους σκάβουνε 

του τέλους τη ρυτίδα

το στόμα σου είναι σφιχτό

από τις προσμονές

αντίβαρο στο θάνατο

η ατέλειωτη παρτίδα

της κεφαλής το σκύψιμο

στην άδεια πολυθρόνα

θολώνει αργά στα μάτια μου

μαζί με την εικόνα

σταγόνες στο παράθυρο                  

χαράζουνε το κρίμα  

τα τελευταία ρούχα σου

πίνουν βροχή στο σύρμα

 κα. πα.