μητροκτόνος

άνασσα δολοπλόκα θάλασσα
δίγαμη εσύ του πόθου και του όλεθρου
πες μου, μαρτύρα μου πότε και πώς
την έχασες την αθωότητά σου.
τα μυστικά τα μύχια ξέβρασε
μαζί με των νεκρών σου τα κτερίσματα.
λύγισε στα χτυπήματα
(εγώ πώς λύγισα)
νιώσε τον πόνο τον απόκοτο
σε μαστιγώνω, δες,
με τ’ ακροδάχτυλα των βλοσυρών χεριών μου
κύκλους εγώ-κεντρους ορίζοντας
σε βασανίζω.
κηρύσσω πετροπόλεμο στην παντοδυναμία σου
οχυρωμένη στου γιαλού σου
τον κλαυθμό τον ανοχύρωτο.
ανεμοδείχτη για ούριο άνεμο
προτρέπω το φτερό του γλάρου
κι έναν αλήτη σκύλο ξέμπαρκο
που ψάχνει μ’ εγκαρτέρηση τον οδυσσέα του
σύμμαχο τον πλειστηριάζω.
σε επικηρύσσω, λατρευτή μου,
και, μητροκτόνος πια,
αναζητώ ομφάλιο λώρο
στην εκκωφαντική σιγή της θλίψης μου.

μαρία σύρρου
 (από την υπό διάπλαση συλλογή «τα λογοκριμένα»)