Η Τέχνη Του Θανάτου


Απόψε με ειρωνεία με κρεμάς σε τοίχο 
με καρφιά, δειλή με λες 
γιατί μού φαίνεται ο θάνατος 
ωραίος όπως ο έρωτας 
Δυο αρχέγονοι Θεοί αδυναμίας 
ή νίκης 
Με στήνεις στον τοίχο για όλους 
όσοι αυτόχειρες πέρασαν 
το ποτάμι με χρυσό νόμισμα 
στα κλεισμένα χείλια 
Δειλοί; Να 'ξερες μόνο πόσους 
πόνους φορτωμένοι προχωρούσαν 
και μάζευαν 
Κλεισμένοι από καιρό σε κουτιά 
αδικίας και δίκης 
διάλεξαν τρόπο να πετάξουν 
Εγώ δεν βρήκα παρά μόνο 
τρόπο να βασανιστώ 
φωνάζοντας βοήθεια σε κλειστά αυτιά 
Βλέπεις για να πεθάνεις θέλει τέχνη 
κι εγώ μονάχα γελωτοποιός 
ξέρω να είμαι, τυφλός παλιάτσος 
Μαζεύω διάσπαρτα τα λόγια 
για της μοναξιάς τις ώρες δάκρυα τα κάνω 
Δειλή ναι, που δε σου φώναξα 
πως τη σκιά αγαπημένου φίλου έψαχνα 
να μην πεθάνω 
Στημένη απόψε σ' ένα τοίχο με καρφιά 
ζωγραφισμένο ψεύτικες δηλώσεις 
κάτι θα δώσω της ζωής 
να πάει μπροστά κι εγώ θα μείνω 
να διαβάζω υποσημειώσεις 
Όταν θα μάθουν να μ' ακούν όσοι αγαπώ 
αν προλαβαίνω θα γυρίζω μες το φως 
αλλιώς ένα παράθυρο ανοιχτό 
στο πλάι να μου φτιάξετε να βλέπω 
τους δυνατούς που 'μαθαν να ακούν 
αρίστως τη φωνή τους κι επιχαίρουν...

Ελένη Ζάχαρη


Η Λένη το σημάδεψε 
"...αφιερωμένο σε Κριτή αγαπημένο..."