Ακόμα Σεπτέμβρης

Ο ίσκιος του Σεπτέμβρη

 τη μέρα κυνηγάει,
 ξεπλένει την αρμύρα η βροχή.

Ρημώνει η απώλεια τον τόπο της,

σαν τη φυγή ρουφάει

την ανάσα απ’ τη φωλιά της.

Άμα φωτίσει θα ‘ναι

η έλλειψη μεγάλη.

Νωπό το βάμμα του κενού

που το φευγιό χαράζει.

Απ’ το σκοτάδιζήτα
τον πόνο να σκεπάσει.

Η νύχτα επουλώνει τις πληγές.

Μόνο η ζωή, το θάνατο

μπορεί να αγνοήσει,

τη λύτρωση να στάξει

στο σημάδι που απομένει.

Τα σύννεφα κι αν πυκνωθούν

 πάλι ο παλιός πνοή θα δίνει

σε κάθε αναχώρηση που φτάνει.

Γιατί ζωή μονάχη της

θάνατος είναι.

                                                                                 κα. πα.