ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Το καλοκαίρι έρχεται, όποτε μπορεί, σε διαφορετικές στιγμές για τον καθένα.  Όταν υπάρχει ευχέρεια τρυπώνει στη ζωή σου.  Μερικές φορές παρουσιάζεται νωρίς, από τον Μάη, κι άλλες καθυστερεί μέχρι τον Αύγουστο.  Κι ανάλογα με τις ανάγκες καθενός μπορεί ν αργήσει χρόνια.  Δεν είναι σταθερό όπως ο χειμώνας, που στέλνει αγκαζέ το χιόνι με την παγωνιά να κοκαλώσουν όση γη μούλιασε η φθινοπωρινή βροχή.  Ούτε μοιάζει στην άνοιξη, που μπορεί ν αργήσει λίγο, αλλά θα βιαστεί ν αναπληρώσει το χαμένο χρόνο μέχρι να μπουμπουκιάσουν τα βλαστάρια και θα παραμείνει όσο χρειαστεί για ν' αρχίσουν τα νερά να τρέχουν με κατεύθυνση τη θάλασσα.  Το καλοκαίρι μπορεί να φαίνεται αλλά να μην είναι.  Μπορεί να το νομίζεις εσύ,  όμως να μην το νιώθει εκείνο.  Να στέκεται χρονικά και ουσιαστικά να λείπει.  Γιατί καλοκαίρι δεν είναι μόνο τα τζιτζίκια, η ζέστη, ο ιδρώτας, τα ξερά χόρτα, τ αλώνια, η πνιγερή ανάσα του μεσημεριού.  Ούτε η καυτή άμμος και η ξερή αρμύρα στο δέρμα.  Καλοκαίρι είναι η συνειδητοποίηση της ωριμότητας, η ικανοποίηση και η πληρότητα πριν από την τελική ευθεία.  Είναι η εποχή που μπορείς ν αναθεωρήσεις στρατηγικές, να επουλώσεις τραύματα και ν ανασυγκροτήσεις ζωές. 

Κάποιοι –μπορεί πολλοί- αναπολούν την αγνότητα και τον ρομαντισμό της νεανικής τους ηλικίας χωρίς να παραδέχονται αδυναμίες και λάθη.  Όσα παρόν απάντησαν στη ζωή, τους φαίνονται καλά καμωμένα.  Και τώρα, νομίζουν πως βιώνουν το φθινόπωρο και δεν βλέπουν το δίχτυ του χειμώνα που πυκνώνει γύρω τους.  Δεν είναι γέροι, αλλά γεροί.  Ακόμα. Θεωρούν.

Άμα ξοδέψεις τη ζωή σου ολάκερη στο βόλεμα και βρίσκεσαι κάτω από την κουβέρτα του προστατευμένος –έχει αυτό το κακό η φύση- ξεχνάς τον πόνο που προκάλεσες κι αποποιείσαι οφειλές.  Δεν αδιαφορείς –νομίζεις- αλλά ξεχνάς επιλεκτικά ευθύνες πεπραγμένων γιατί δεν αντέχεις να μετρήσεις τις μέρες που απομένουν, τις στιγμές, τα δευτερόλεπτα.  Πέρα από τους θλιβερούς ρομαντισμούς, για σένα κάθε μετά φαντάζει ευκολότερο κι όσοι ακολουθούν πιο τυχεροί απ όσους προπορεύονται.  Πάντα.  

Όμως, ακόμα κι αν γεννιόσουν δύο και τρεις χιλιάδες χρόνια αργότερα και πάλι πίσω θα έψαχνες ασφάλεια και πιο νωρίς απ όλους θα γέμιζες τη σκέψη σου με όνειρα και φαντασία. 

Μικρέ μου μετανάστη της ζωής, που δεν ωρίμασες ποτέ.  

Καλό σου Καλοκαίρι. 

κα. πα.