Περίσσιος χρόνος

Όσος χρόνος μένει ανεκμετάλλευτος αρπάζεται από τις ανείπωτες σκέψεις για να υπάρξει. Εκεί στεριώνει καλύβια, μέχρι να σταθεί στα πόδια του, να γεμίσει με ελπίδες τις καρδιές των ανήμπορων και να στήσει παλάτια στα μυαλά των ελαφρόμυαλων.

Κι όσο ο άνθρωπος αναρριχάται κοινωνικά –άσχετα με το λόγο και τη διάρκεια της ύπαρξής του- τόσο βολεύεται στο να μην σκέπτεται. Κι όσο δεν σκέφτεται, άλλο τόσο μεγαλώνει ο περισσευούμενος χρόνος του. Θεριεύει, γίνεται φυτό σαρκοβόρο κι απλώνει πλοκάμια, διαμορφώνει συνειδήσεις αδιάφορες και προβληματικές και καταστρέφει υπαρκτές αξίες. Δεν φέρνει δύναμη η ασυνειδησία ούτε ευτυχία η παρακμή, μόνο, χώρο αφήνουν στην κατάρρευση που θα ακολουθήσει. Η συνειδητοποίηση έρχεται λίγο πριν από το τέλος, εκεί, στα χαρακώματα της απελπισίας πριν την αυλαία της κάθε απεγνωσμένης προσπάθειας.

Συγκεχυμένα συναισθήματα αναζητούν χώρο ύπαρξης. Τρυπώνουν στο πρόσφορο χώμα της αναποφασιστικότητας. Διασταυρώνονται, πλέκουν ρίζες και στήνουν στην επιφάνεια θέσεις παραλλαγής για να σώσουν υπολήψεις από τον ιό της κατακραυγής.

Μη μου μιλάς για αδυναμίες σωματικές. Οι ψυχικές είναι που τρίζουν συθέμελα το οικοδόμημα της ζωής σου. Μη με κοιτάς με το βλέμμα του αθώου παιδιού, που νομίζει πως με έπεισε. Βλέπω την πίσω πλευρά σου ν’ αντιστέκεται στην αθωότητα, που προβάλει η επιθυμία σου για λύτρωση. Δεν καταδικάζω εγώ τους ανθρώπους, αλλά οι πράξεις τους. Δεν κόβω εγώ τα πρόστιμα, αλλά ο ελεγκτής της ψυχής τους.  Παραμονεύει δικαίωση για την καταπίεση που του φορτώνουν κάθε φορά που αναπνέουν ελεύθερα μετά από την θηριωδία. Βγάλε τα φίλτρα από τους καθρέφτες σου. Ζήσε στην πραγματικότητα της καταστροφής που σκορπάς και βίωσε τις ανάγκες και τους πόνους που προκαλείς. Τότε θα καταλάβεις πόσο κοστίζουν οι επιβολές της αόρατης φατρίας που εξαπλώνεται διαβρωτικά.

Υποφέρουν τα χώματα κάτω από την στάχτη της κι ο καπνός της σκεπάζει κάθε ελπίδα ανάσας.    

                                           κα. πα.