Χρόνια πολλά στην Κατερίνα

 

Ήθελα να γράψω κάτι για σήμερα που γιορτάζω. Κάτι ευχάριστο για να μη λένε οι “διάφοροι” πως γράφω για να τους βασανίζω. Να πω, παραδείγματος χάριν, χαρούμενα πράγματα όπως χρόνια πολλά στις Κατερίνες, ή με το καλό να έρθουν τα Χριστούγεννα, ή καλές γιορτές να έχουμε, ή γεια και χαρά στο σπιτικό σας, να χαρείτε, να γιορτάσετε, να φάτε και να χορέψετε κι απ’ τον κόβιτ να ξεμπερδέψετε. Και πάνω απ’ όλα να πιείτε τον Βόσπορο και να γίνετε ντίρλα, από την ξεγνοιασιά, την ευχάριστη διάθεση και τα όνειρα που θα πραγματοποιήσετε στη συνέχεια. Με λίγα λόγια μόλις ξεκίνησε ένας ακόμα χειμώνας και αφού δεν κατάφερα να πω στον καθένα ξεχωριστά καλό μήνα ας πω χρόνια πολλά στις Κατερίνες που αύριο θα προσθέσουν άλλη μια γιορτή στη ζωή τους. Τώρα όμορφη ή χάλια εκείνες ξέρουν. Εξαρτάται από τις επιλογές τους.

      Ήθελα, αλλά όσο και να θες η ζωή δεν σε αφήνει ν’ αγιάσεις. Για να μην μακρηγορούμε, την ώρα που κατέστρωνα τα σχέδια για την αυριανή μέρα άκουσα φωνές, βρισιές και συνεχείς εκκλήσεις για βοήθεια. Στην περιοχή μας δεν συνηθίζονται παρόμοια συμβάντα. Οι άνθρωποι είναι διακριτικοί και δεν ανακατεύονται σε ξένες υποθέσεις, παρακολουθούν μόνο πίσω από τις γρίλιες τα συμβάντα, για να έχουν άποψη φυσικά. Σε άλλες γειτονιές αν ακουστεί κάτι παράταιρο πετάγονται όλοι έξω. Έτσι νόμιζα μέχρι τώρα ότι θα συνέβαινε και για τη δική μου γειτονιά. Τουλάχιστον αν κάποιος φώναζε για βοήθεια. Στην ιστορία μας όμως δεν πετάχτηκε κανένας έξω.

        Δεν χρειάστηκε να προσπαθήσω πολύ για να αναγνωρίσω αυτούς που μάλωναν. Δεν είχα σκοπό ν’ αναφέρω ονόματα, έλα όμως που η Κατερίνα γιορτάζει σήμερα. Κατερίνα τη λένε, έχει περάσει τα ογδόντα και έχει διαγνωστεί τα τελευταία χρόνια με αλτσχάιμερ. Μεγάλωσε στην Κηφισιά με το πιάνο και τα γαλλικά της και αναγκάστηκε να πάρει τη ζωή στα χέρια της μετά το πρόωρο θάνατο του πατέρα της. Όταν γνώρισε τον άντρα της ήταν οικονομικά ανεξάρτητη κι αυτός όμορφος και μικρότερος. Τον παντρεύτηκε από έρωτα παρά τις αντιρρήσεις της μητέρας της. Εκείνη βρήκε τον άνθρωπό της και αυτός μπήκε στην καλή κοινωνία. Από την πρώτη στιγμή της πήρε τον αέρα. Ήταν μαθημένος να γίνεται το δικό του και κατέληξε δύστροπος. Εκείνη στην αρχή ντρεπόταν ν’ αντιδράσει στις παραξενιές του, μετά φοβόταν μήπως ακούσει εκείνο το «στα ’λεγα» της μητέρας της και στο τέλος ντρεπόταν τον κόσμο. Όταν είδε πως δεν είχε σωτηρία άρχισε να του απαντάει ανάλογα με τα λόγια και τη συμπεριφορά του με αποτέλεσμα να καταλήγουν σε ομηρικούς καυγάδες που έκλειναν πάντα με υβρεολόγια εκ μέρους του.

       «Να έρθεις μια μέρα να σου πω τη ζωή μου να τη γράψεις» μου έλεγε κάθε φορά που με έβλεπε.

Δεν ξέρω για ποιο λόγο αλλά με θυμόταν ακόμα και όταν ξέχασε ποιος ήταν ο σύντροφός της και πάντα με καλούσε για καφέ για να μου πει την ιστορία της. Δεν καταφέραμε να βρεθούμε· όποτε μας έβλεπε εκείνος να μιλάμε την τραβούσε μέσα, βρίζοντας. Σήμερα τον άκουσα και πάλι να τη βρίζει επειδή φοβόταν να κατεβεί τα πέντε σκαλοπάτια της εισόδου. Μόνο που τώρα, όσο εκείνη καλούσε σε βοήθεια, τη χτύπαγε κιόλας. Δεν είδα τη σκηνή είδα όμως μια περαστική κυρία, που του φώναξε να σταματήσει να την χτυπάει γιατί θα καλούσε την αστυνομία. Εκείνος άφησε την Κατερίνα και επιτέθηκε στην ξένη γυναίκα. Το τι είπε το στόμα του δεν περιγράφεται. Χαρά στο κουράγιο της. Βγήκε και ένας γείτονας από το ισόγειο για να βοηθήσει να λυθεί η «παρεξήγηση». Μια παρεξήγηση που δεν λύθηκε γιατί κρατάει χρόνια. Σημασία έχει πως σταμάτησε να την χτυπάει –υποψιάζομαι προσωρινά, λόγω φόβου και όχι ντροπής. Αν επαναληφθεί θα την λύσω εγώ. Το υποσχέθηκα στη γιορτή μου.      

       Σ’ αυτή την Κατερίνα λοιπόν, που δεν θυμάται την προηγούμενη ζωή της, στην Κατερίνα που ο σύντροφός της τη χτυπάει όταν, λόγω αστάθειας, φοβάται να κατεβεί τα σκαλοπάτια, στην Κατερίνα που υπερασπίζονται οι περαστικοί γιατί οι γείτονες φοβούνται να επέμβουν, στην Κατερίνα που δεν ξέρει ότι γιορτάζει ας ευχηθούμε όλοι, μέσα από την καρδιά μας, χρόνια καλά.