Ο εχθρός

 

Μίλησαν γι’ άφαντο εχθρό

όμως εγώ τον έβλεπα

να ’ρχεται κατά πάνω μου.

Λάθος, είπαν, εκτίμηση

κι αρμόδια αποφάσισαν

δεν ήταν τούτος ο εχθρός

και μην αναρωτιέμαι

μηδέ να ψάχνω εξήγηση.

Μ' αν ο αόρατος εχθρός

ήτανε ο πραγματικός

τότε εγώ ποιόν έβλεπα;

Ποιανού καπνός με πίγκωνε

όσο τόνε πλησίαζα

τη λάβα του να σβήσω

να σταματήσω τη ροή

που έσπρωχνε ο άνεμος

σε νέα γη παρθένα;

Ποιος ήταν κόκκινος, καυτός

και μου ’λιωνε τις σάρκες;

Εκείνοι όμως επέμεναν

αν ήταν τούτος ο εχθρός

δεν θα ’ταν κατακόκκινος.

Αυτός που χρώσταγα εγώ

ζωή για να φοβάμαι

στον κουρνιαχτό κρυβότανε

κι αόρατος γινόταν.

Γιατί ήταν μαύρος κι άραχλος

και κάλπαζε ασταμάτητος

με άτι γερό και μελανό

φροντίζοντας μη γεννηθεί

σπυρί από τις στάχτες.