«Η 16^η του Νοέμβρη ήταν για μένα μέρα χαράς. Ήταν η γενέθλια μέρα μου. Ήταν μέχρι το 1973, που δεκαεπτάχρονο παιδί είδα τη νύχτα της να γίνεται ολέθρια.   

Νωρίς το απόγευμα το φροντιστήριο του «Σαββαΐδη» στη Σόλωνος ήταν γεμάτο. Τις δύο τελευταίες μέρες τα συνθήματα των φοιτητών από το Πολυτεχνείο έμπαιναν δυνατά από τα παράθυρα. Όλοι γνωρίζαμε τι συνέβαινε και οι μαθητές και οι δάσκαλοι. Οι περισσότεροι από μας μετά τις δέκα το βράδυ, που τελείωνε το μάθημα, περνάγαμε από το Πολυτεχνείο για να μάθουμε τα νεώτερα και να προσφέρουμε βοήθεια.

Εκείνο το βράδυ το μάθημα διακόπηκε όταν άρχισαν οι πυροβολισμοί. Οι καθηγητές κλείδωσαν τις πόρτες και μας είπαν να περιμένουμε, μέχρι να δούμε τι θα κάναμε. Ήταν επικίνδυνο να διασχίσουμε τους γύρω δρόμους, είπαν. Οι ελεύθεροι σκοπευτές έριχναν στο ψαχνό· κάποιες σφαίρες εξοστρακίζονταν στους γύρω τοίχους. Τραβήξαμε τα θρανία μακριά από τα παράθυρα, σβήσαμε τα φώτα και περιμέναμε αμίλητοι. Όταν φάνηκε να κοπάζει για λίγο ο χαλασμός μας άφησαν να φύγουμε σιγά-σιγά. Ένας καθηγητής έβγαινε με προσοχή από την είσοδο, έψαχνε το δρόμο και ύστερα μας έδιωχνε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Έτσι αρχίσαμε να ξεμυτίζουμε ένας-ένας.

Ο χρόνος είχε σταματήσει. Δεν ξέρω πως κατάφερα να περάσω τα οδοφράγματα, πως βρέθηκα στην Αχαρνών και από ’κει, συνεχίζοντας το τρέξιμο, πως έφτασα στα Πατήσια περασμένα μεσάνυχτα. Η μάνα μου με περίμενε κλαμένη στην πόρτα κι ο πατέρας μου πρώτη φορά δεν είπε κουβέντα που άργησα.

Εκείνο το βράδυ δεν γυρίσαμε όλοι στα σπίτια μας. Κάποιοι από μας σκοτώθηκαν παραμένοντας άγνωστοι και κάποιοι άλλοι έγιναν ήρωες. Από εκείνους που σώθηκαν μερικοί εξαργύρωσαν τη σωτηρία τους και κάποιοι άλλοι, σε κάθε επέτειο, μένουν σιωπηλοί και θρηνούν φίλους συμμαθητές και άγνωστους αγαπημένους.

Στο σπίτι μας δεν μιλήσαμε ξανά για 'κείνο το βράδυ. Η 16^η του Νοέμβρη έρχεται κάθε χρόνο και κάθε χρόνο εμείς υποκρινόμαστε πως δεν τη θυμόμαστε. Τόσα χρόνια την κουβαλάμε μέσα μας αλλά δεν μιλάμε γι’ αυτή. Μόνο ανάβουμε κεριά γι’ αυτούς που χάθηκαν εκείνο το βράδυ και για 'κείνους που σώθηκαν από το χαμό και σέρνουν μαζί τους την απώλεια, που θα ήθελαν να είχαν ξεχάσει.»

(Μαρτυρία ενός δεκαεπτάχρονου παιδιού, που εκείνο το βράδυ είχε γενέθλια).