23.07.2018

παιδάκι μου κακότυχο και κατασπαραγμένο

τα τρυπημένα σου φτερά τα σέρνεις λαβωμένο

στου ανέμου τα περάσματα και στης φωτιάς τη λάβρα

και σαστισμένο στέκεσαι στου χαλασμού τη χάβρα

δε μένει τόπος να πιαστείς άκρη για να κουρνιάσεις

λίγο νερό να δροσιστείς τον πόνο να σωπάσεις

να του φωνάξεις του Θεού «εδώ υπάρχω ακόμα

κι ώσπου να δεις τι θα γενεί θα κείμαι μες στο χώμα

τα σύννεφα που έστειλες μ’ αγάπη δεν σκεπάζουν

όταν μολύβι και φωτιά τα σωθικά τους βγάζουν

κι όσους πονάνε από στο χαμό να τους υπολογίσεις

πλέκουν ξανά τον δρόμο τους για να τους αγαπήσεις

στάσου για λίγο δίπλα τους, μ’ αγάπη αγκάλιασέ τους

δώσε τους λίγη απ’ τη χαρά, σκύψε προστάτεψέ τους

κι αν κοιμηθούν στα βότσαλα τη στάχτη ν’ ανεμίσεις

κι απ’ τα μαλλιά τους τη φωτιά με τη βροχή να σβήσεις

φέξε μπροστά τους να μπορούν σώοι να ταξιδέψουν

δώσε τους χέρι ν’ ακουμπούν και δύναμη ν’ αντέξουν

στείλε ελαφρύ τον ήλιο σου να κλείσει τις πληγές τους

κι αν σου γυρέψουνε ζωή πως τους θυμάσαι πες τους»