Οι μαϊμούδες

Καταμεσής στη ζούγκλα της Αθήνας,

σε δέντρο τσιμεντένιο που ορθώνεται μουντό,

χρόνια και χρόνια κρύβονται

φριχτοί τυραννοδαίμονες,

λογιών-λογιών μαϊμούδες νεκροζώντανες,

που απειλούν σαρκαστικά και ξεκαρδίζονται

φτύνοντας τους περαστικούς,

εκσφενδονίζουν τα σπασμένα φέρετρά τους,

και τα φθαρμένα δεκανίκια τους σαν βέλη εκτοξεύουν

ποτισμένα δηλητήριο του μίσους,

πετάνε πετρωμένα παραμύθια

και καρδιές μαχαιρωμένες ποιητών…

Ό,τι στερνό είδε το φριχτό μαϊμουδολόι

ήτανε σμήνος, μαύρο, από γύπες νεκροβόρους,

που αγριεμένοι από την πείνα γυροφέρνανε ψηλά

πάνω από πλήθος μανιασμένο, με τσεκούρια κοφτερά

πού ’κοβε απ’ τη ρίζα του το δέντρο,

το κακό, του Πανδαιμόνιου.

Περικλής Παπαδόπουλος

Δεκέμβρης 2017