"ἰὼ σκότος, ἐμὸν φάος,

ἔρεβος ὦ φαεννότατον, ὡς ἐμοί,

ἕλεσθέ μ᾽, ἕλεσθ᾽ οἰκήτορα,

ἕλεσθέ μ᾽"

Ω συ σκοτάδι, δικό μου φως,

ω έρεβος λαμπρότατο,
πάρτε με, πάρτε με σύνοικό σας,

πάρτε με·

Σοφοκλής – Αίας Μαστιγοφόρος,

στροφή δ΄, 394-397.

Σκιόφως

Αυτό το Κάτι σκέφτομαι, το Φως,

και τ’ Άλλο του αμέσως, το Σκοτάδι,

πίσω του ξεπηδάει σαν μαύρος δαίμονας.

Αυτό το Κάτι Άλλο, το Σκοτάδι,

που είναι κι αυτό ένα Κάτι, του Αίαντα ένα Φώς,

που είναι κι αυτό ένα Άλλο,

του Άλλου του το Άλλο,

της Σκύλλας και της Χάρυβδης

μονότονη επ’ άπειρον, εναλλαγή κακή.

Κι επειδή στο απόλυτο Φως

εξίσου δυστυχώς νιώθω τυφλός

όπως και μες στ’ απόλυτο των Κιμμερίων Σκοτάδι,

γι’ αυτό και ’γώ από δω και μπρός

μόνιμα πια θα κατοικώ μες στο άπλετο Σκιόφως,

που Φως άλλοτε γίνεται σκιασμένο

και άλλοτε Σκοτάδι φωτισμένο.

Εκεί μόνον μπορώ να βλέπω καθαρά.

Περικλής Παπαδόπουλος

Ο Αίας του Σοφοκλή, που διδάχτηκε για πρώτη φορά στην Αθήνα μεταξύ 450 και 442 π.Χ., ήταν, ίσως, η παλαιότερη από τις τραγωδίες του που διασώθηκαν.

"Ο Αίας, ο γιος του Τελαμώνα, έξω φρενών από το θυμό του, επειδή μετά τον θάνατό του Αχιλλέα, τα όπλα του απονεμήθηκαν, στον Οδυσσέα και όχι στον ίδιο, στρέφει την οργή του εναντίον ενός κοπαδιού προβάτων, τα οποία νομίζει πως είναι οι εχθροί του Ατρείδες, Αγαμέμνονας και Μενέλαος, καθώς και ο Οδυσσέας. Σε αυτή την παραφροσύνη τον οδήγησε η θεά Αθηνά,η οποία ήθελε να προστατέψει τους αρχηγούς των Αχαιών".