Είπα σήμερα να καλέσω προσκλητήριο.

Παραμονές τ’ Αϊ Δημητριού το σπίτι στρωνόταν με τα καλά στρωσίδια και για να μη λερωθούν, ώσπου να φτάσουν οι πρώτοι επισκέπτες, έμπαιναν από πάνω τα παλιά. Διάδρομοι, κιλίμια ακόμα και κουρελούδες, όλα σε παράταξη, μάς πεδίκλωναν όταν η μάνα μάς κυνηγούσε με την κουτάλα της αλάδωτης φακής, για να μην παραστρατήσουμε γευστικά με τ’ αρτυμένα, έως ανήμερα της γιορτής που θα γυρνούσαμε από την εκκλησία.

Τριών λογιών γλυκά έφτιαχνε με τα χεράκια της. Πρώτα το κέρασμα των παιδιών, που θα έρχονταν να της φωνάξουν το «Χρόνια πολλά, θειά», ύστερα το σοκολατάκι με το σπιτικό λικέρ και στο τέλος η καρυδόπαστα. Το σπίτι μοσχοβολούσε βανίλια και σοκολάτα λιωμένη κι εμείς στημένοι, με τα καλά μας ρούχα, περιμέναμε τις επισκέψεις για τη γιορτή του πατέρα.

«Μάνα, πότε θα φάμε εμείς γλυκό;»

«Όταν τελειώσουν οι επισκέψεις.»

«Έχουμε καλέσει πολλούς;»

«Στις γιορτές δεν καλούν, είναι όλοι καλοδεχούμενοι.»

Σήμερα, που δεν νοιάζεται μη και δεν φτάσουν τα γλυκά, είπα να καλέσω προσκλητήριο. Να δώσουν το παρόν οι πρώην, οι νυν και οι αεί. Ν’ αφήσουν τις έγνοιες τους, μέρα που είναι, οι νέοι. Να βγουν από τις σκιές τους οι παλιοί και να κοιτάξουν κατά δω. Να ευχηθώ ό,τι αρέσει στον καθένα και να τους δω να χαμογελάνε ευχαριστημένοι, φεύγοντας.

Κι όσοι θα γιόρταζαν σήμερα ας είναι καλά εκεί που είναι.