Αντιμετωπίζοντας τη σκιά μου 

Στέκομαι στο άνοιγμα της σπηλιάς. 
Σηκώνω τα χέρια ψηλά 
ν’ ακουμπήσουν στην κορυφή 
κι ύστερα τ’ αφήνω να περιηγηθούν. 
Δείχνω ψηλός. 
Ο ήλιος με κάνει ό,τι φαίνομαι, 
αυτός μεγαλώνει τη σκιά μου και την απλώνει 
αυτός την προβάλει στο βάθος της σπηλιάς.   
Δεν τον κοιτάζω. 
Αρνούμαι να μάθω αν ανήκω, 
μέσα η έξω απ' τη σπηλιά. 
Αν δω τον ήλιο κατάματα 
δεν θα 'χω δύναμη να επιστρέψω στο σκοτάδι 
κι αν μου φανεί μικρός 
δεν θα με ζεστάνει ξανά ο πόθος του.
Θα τον αφήσω να μου χαϊδεύει την πλάτη
θα νιώθω το αρσενικό του αγκάλιασμα 
κι αν τ' άγγιγμά του με διαφθείρει,
δεν θα γυρίσω το κεφάλι μου πίσω.
Δεν θέλω το φως στα μάτια μου
να εκβιάσει την επιλογή μου.
Θέλω να θυμάμαι τη στιγμή 
που επέλεξα να γίνω αυτός που είμαι.