Αγρύπνια

Τις νύχτες ξαγρυπνώ

και βγαίνω στη μεγάλη πολιτεία

προσδοκώντας ησυχία.

Μα τότε είναι που τρέχουν

αλαφιασμένοι όλοι

οι τρομαγμένοι  της ημέρας.  
Στα δημόσια ουρητήρια

μάνες πρόσφυγες θηλάζουν

τα παιδιά τους.                                                   

Οι τοίχοι γεμάτοι συνθήματα

«σ’ αγαπώ», «πεινάω», «φοβάμαι»!

Βλέπεις έχουμε κι εμείς θύματα

πρόσφυγες πολέμου ανοιχτού.

Στα παγκάκια κοιμούνται κάθε είδους

άνθρωποι και σκεπάζονται

με τα δάκρυά τους.

Απόψε, αύριο, δεν ξέρω πόσο

στα παγκάκια, στις πλατείες,

στους δρόμους,

θα μαζεύουν οι οδοκαθαριστές

απορρίμματα δυστυχίας.

Μήτε μια ψιχάλα αγάπης

δε στέργει στα λιγδιασμένα κορμιά

να στάξει ν’ απαλύνουν οι ψυχές.