we trust in love...

     Θα σας πω μια ιστορία.  Μικρή όση κι η ζωή των ηρώων της. Μαυρόασπρη σαν ο φιλμ της ζωής τους.  Χαρούμενη από την ευτυχία που τους ένωσε.  Αληθινή όσο και η αγάπη που μου πρόσφεραν.

     Ο ένας άπρος κι ο άλλος μαύρος.  Δεν έχει καμία σημασία ποιος ακριβώς.  Πιστέψτε με, κάποια στιγμή μπερδεύονται τα χρώματα μεταξύ τους, όπως στην πολύχρωμη παλέτα που στιφογυρίζει.  Και μουνταίνει και σκουραίνει, ώσπου γίνεται σαν το φτερό της προπέλας, που η διάθλαση της αφαιρεί σχήμα και χρώμα μέσα στο νερό. 

     Τέτοια άδολη αγάπη είχαν και τόση προσφορά, μέχρι την αυταπάρνηση.  Ένα βράδυ γιόρτασαν την επέτειο της γνωριμίας τους.  Είπα να τους προσφέρω το δείπνο και διάλεξα το αγαπημένο τους φαγητό: κοκκινιστά κεφτεδάκια με μακαρόνια.  Άνοιξα και κόκκινο Κιάντι για να τους ευχηθώ.

     Κάθισαν ο ένας πλάι στον άλλον και μοιράστηκαν όλα τα μακαρόνια ένα-ένα.  Στο τέλος, το κρέας περίσσεψε.  Ούτε που το άγγιξαν.  Δεν τους ρώτησα γιατί, για να μην τους προσβάλλω.  Άλλωστε, έδειχναν χορτασμένοι.  Με ευχαρίστησαν και έφυγαν αφήνοντας  μια εφημερίδα κιτρινισμένη από τον χρόνο και τις κακουχίες. 

     Στην πρώτη σελίδα είχε τ' αποτελέσματα μιας έρευνας για την ανθρώπινη διατροφή:

     Οι άνθρωποι από χορτοφάγοι έγιναν σαρκοφάγοι, έγραφε με μεγάλα κόκκινα γράμματα...

     Σήκωσα το κεφάλι μου και τους είδα ν΄απομακρύνονται κουνώντας ικανοποιημένοι την ουρά τους.

    

κα. πα.