Ετούτη τη στιγμή

Μακριά με πήρε το ποτάμι σου. 

Μ' άρπαξε, με παρέσυρε 

και μ' έκανε κομμάτι ξύλου,

σαπισμένο απ' το νερό,

που απαλό κι αν δείχνει

εκείνο ξέρει πως να γδέρνει

και καρδιές και σάρκες

κι ελπίδες να κρατάει στο βυθό.

Ξέρει να σπρώχνει τις ζωές στις όχθες,

που μαγκώνουν συνειρμούς

και ανατρέπουν συνειδήσεις.

Και στέλνει εκεί τις θύμισες,

που οι χαρές λιγόστευαν

όσο κι οι ελπίδες

πως δεν θα έρθει η στιγμή

του αποχωρισμού μας.

Αφιερωμένο σε σένα, που τα λόγια σου με γύρισαν πολλά χρόνια πίσω και μου φανέρωσαν ότι σε ξέρω. 

κα. πα.