ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ


Σάββατο 7 Ιουνίου 2014

Επιστροφή από την Τροία

Κουρασμένος από αγάπες υστερόβουλες
κι ανάξιες θυσίες, πατάω στη γη
των παιδικών μου χρόνων.
Κατέκτησα τον πόνο και τη χαρά μαζί.
Ξεχάστηκα σ’ αναζητήσεις στείρες,
χόρτασα λόγια θεϊκά κι ανίερες πράξεις.
Φοβήθηκα την τύχη του Πάτροκλου
μετά την ταφή του Σαρπηδόνα.
Σιωπώ στις ανάγκες
που δεσμεύουν τις σάρκες μου.
Αδιάφορος στη δόξα που με κυκλώνει
πλένω τα μάτια μου με δάκρυα παιδικά
και ψάχνω ήσυχα σκοτάδια.  
Δεν ζωγραφίζεται η ανάσα μου με χρώματα,
ξεθύμανε στης Τροίας τα ερείπια.
Μετά από χρόνια επέστρεψα
από πόλεμο σε άγνωστη πατρίδα.
Ελπίδα μου η μυρουδιά φρεσκοπλυμένου ρούχου.  
Μοναδική ευχή μου η σιωπή της μοναξιάς. 


Αναρτήθηκε από την Κατερίνα Παναγιωτοπούλου
7 Ιουνίου 2014






==========================================================
==========================================================






Αναρτήθηκε 5 Ιουνίου 2014




Όταν διεγείρονται



Προσπάθησε να διαφυλάξεις, ποιητή, 

όσο κι αν είναι λίγα αυτά που σταματιούνται, 

του ερωτισμού σου τα οράματα.

Βαλ' τα, μισοκρυμμένα, μες τες φράσεις σου.

Προσπάθησε να τα κρατήσεις, ποιητή, 

όταν διεγείρονται μες το μυαλό σου

την νύχτα, η μες την λάμψη του μεσημεριού. 


Κωνσταντίνος Π. Καβάφης






Στον κύβο των ψαγμένων ποιητών.
κα. πα. 

Αναρτήθηκε από την Κατερίνα Παναγιωτοπούλου
Πέμπτη 5 Ιουνίου 2014





======================================================
======================================================









Αλέξανδρος

Γυναίκα αφέντρα εξουσιάζει την αυλή
του βασιλιά που από μακριά προστάζει.
Κερί είναι η ζωή, μικρό κρατάει λίγο.
Μήτε οι κάβοι κι οι τριχιές το χέρι σταματούνε.
Δεν τη φοβάται τη βροχή ο άνεμος
τη στέλνει να μυρωθούνε πάθη,
να ποτιστούνε στείρες αγκαλιές.
Από τα σκέλια ο καιρός τη μέρα την τραβάει
χαίτη ο πόθος πάλλεται σε νεαρό πουλάρι.
Κι όσο ζυγιάσουν οι θεοί ποιος είναι ο πιο γενναίος
σπαθί και χάρη και άλογο όλα μαζί παλεύουν.
Αγρίμια οι λέξεις γίνονται, καλπάζουν
πάνω σ’ αόρατη γραμμή που ωθεί το χέρι.
Για πίσω η για μπρος μοίρα ορίζει,
κι ο Δίας που γνωρίζει πως δουλεύει
ο φόβος στα παράλια της ζωής.
Λυγάει η μέρα μπρος το πάθος.
Τα σώματα αριθμούς αγγίζουν .
Ατίθασο το άλογο που στους βαρβάρους
πνίγει τον τρόμο των γενναίων.
Στο ανοιχτό γιοφύρι ο πόνος
δείχνει αυτούς που μένουν.
Ο χρόνος αθεράπευτα μικρός.
Να φτάσει ως τα ανείπωτα υποσχέθηκε
και να ζητήσει απ τη ζωή τα ίσα.


κα.πα.

Αναρτήθηκε από την Κατερίνα Παναγιωτοπούλου  
Τρίτη 3 Ιουνίου 2014





==================================================
==================================================






Επηρεασμένο από το ποίημα “Πληθυντικός αριθμός” της Κ. Δημουλά και αφιερωμένο με πολύ σεβασμό στην ποιήτρια






Εγώ, εσύ, η ελπίδα και ο φόβος

Εγώ
υποκείμενο αποκλειστικό,
πολύ αποκλειστικό
Ενικού αριθμού
Γένους ειδικού
Εσωτερικά απομονωμένου
Και φοβικά ανυπεράσπιστου
Πληθυντικός αριθμός
Εμείς,
Άφιλου γένους παροπλισμένο λήμμα

Εσύ
αντικείμενο υποθετικό
πολύ υποθετικό.
Ενικού αριθμού.
Γένους, κατά περίπτωση
υπερβολικά συγκροτημένου
και φαινομενικά κατασταλαγμένου.
Πληθυντικός αριθμός
Εσείς,
μεμονωμένοι και αποκλειστικά μακρινοί.

Η ελπίδα
Όνομα ουσιαστικόν.
Πολύ ουσιαστικόν,
όπως η μνήμη.
Γένους θηλυκού,
όπως η νύχτα.
Ενικού αριθμού,
όπως ο έρωτας.

Πληθυντικός αριθμός
Οι ελπίδες.
Όσες και οι φόβοι.
Για όλα από δω και πέρα.


Αθήνα 9.11.2013







3 σχόλια:

myxiesskepseis.blogspot.com είπε...

Ένα ποίημα που πολύ αγαπάω και θα ήθελα ν αρχίσω με αυτό τη διαδικτυακή "ζωή" μου είναι ο «Πληθυντικός αριθμός» της Κικής Δημουλά («Το λίγο του κόσμου», 1971 εκδ Νεφέλη1983 / εκδ Στιγμή 1990).


«Πληθυντικός αριθμός»

Ο έρωτας

Όνομα ουσιαστικόν,
Πολύ ουσιαστικόν
Ενικού αριθμού,
Γένους ούτε θηλυκού ούτε αρνητικού
Γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
Οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος
Όνομα ουσιαστικόν
Στην αρχή ενικός αριθμός
Και μετά πληθυντικός
Ο φόβος
Οι φόβοι
Για όλα από δω και πέρα.

Η μνήμη
Κύριο όνομα των θλίψεων,
Ενικού αριθμού,
Μόνον ενικού αριθμού
Και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα
Όνομα ουσιαστικόν,
Γένους θηλυκού,
Ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός,
Οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.


myxiesskepseis.blogspot.com είπε...

Μετά από τόσες πράσινες αγάπες,
μιας μνήμης χωρισμένης στα δυό,
ιστορώντας το υστερόπλασμα,
μισή ακόμα πλανιέμαι.
Στέρεψαν οι γαλάζιες λεύκες τον ίσκιο τους.

myxiesskepseis.blogspot.com είπε...





Στην ποιήτρια Μαρία Σκουρολιάκου

Με καλεί ο αβυσσαλέος λυγμός των πουλιών που πεινάνε.
Τ ακούω να ζητιανεύουν τον άρτο, που η ποιήτρια ζυμώνει με αρτεσιανό νερό.

Θολώνουν τα μάτια μου από το κατακόκκινο όχι της Μήδειας.
Τί όνομα να σταυρώσω στην πέτρα για το θεριό που γεννάει αυτόχειρες;

Στοιχίζω τις λέξεις, που σβήνουν το εμβατήριο της νύχτας,
κι, όσο προβάλει η αυγή ροδόχρωμη,
ανασαίνω το πρώτο κλάμα ενός παιδιού που γεννιέται.